Zamanın göğsünde incelen ruhlar

MUSTAFA ÇELİK

Dünyada iyilikle kötülüğü ayıran ince çizgi, bir coğrafyadan ya da bir sınıftan geçmez; o çizgi, her insanın kalbinden geçer. Kötülük, çoğu zaman uzaklardaki yabancılarda değil, yanı başımızda; bir suskunlukta, bir ihmâlde, görmezden gelişte gizlenir. İnsan bazen başını çevirerek, bazen sessiz kalarak kötülüğe ortak olur. Gerçek cesaret, dışarıdaki karanlıkla savaşmakta değil, içimizdeki gölgeyi fark edip onunla yüzleşmeyi seçmektedir. Zira en çetin mücadele, başkalarıyla değil, insanın kendi kalbinin karanlık dehlizlerindedir. Kendi kalbinin fatihi olabilen kişi, hiçbir güzellikten, hiçbir iyilikten uzak kalmaz. Mü’min insan iyiliğe karşı doyumsuzdur. Yaptığı her iyilikten sonra iyilik yapma iştahı artar. Hiçbir iyilik yok ki dönüp de kaynağına ihsanlar, armağanlar sunmasın. Güzellikle büyüyen ve iyiliklerle yola çıkanlardan kötülük beklenmez. Rabbimiz haber veriyor:

“Boş sözü işittikleri vakit ondan yüz çevirirler ve ‘Bizim işlerimiz bize, sizin işleriniz de size. Selâm olsun size (bizden size zarar gelmez). Biz cahilleri istemeyiz’ derler.” (Kasas Sûresi/ 55)

Zalimliğin sıradanlaştığı bu çağda, iyiliğin ve güzelliğin en küçük kıvılcımı bile gözlerimizi yaşartıyor. Çünkü bu devrin en büyük lütfu, selim bir kalpte yer bulabilmek; o kalpte kendine bir sığınak, bir güvenlik adası inşa edebilmektir.

Dünya ağırlaştıkça, ruhlarımız hafifliyor sanki. Taşıyamadığımız her yük, kalbimizde bir iz bırakıyor. En küçük bir iyilik bile artık içimizde koca bir yankıya dönüşüyor; çünkü iyilik nadirleştikçe kıymeti büyüyor. Belki de bu yüzden, bir tebessümde gözlerimiz nemleniyor. İçimizde hâlâ kırılgan, insana dair bir şeylerin........

© Yeni Akit