Kendini Aramaklar Yolculuğu

Yazı, Şiir ve Fotoğraf : M. Akif Coşkun

taşa yazılan meskenlidir zamana

silkelenir esner genişler uzanır

dualanmış bir gönüle şifalanır

uzamsızdır uzaksızdır uzafsızdır

yarılacak kafa hedeflidir taşına

İnsan kendini kendine sabitlemekten alıkoyamaz. Herşey akar gider etrafında, ayağının altındaki zemin kaypaklıdır, başının üzerindeki gök sürekli renk değiştirir. Teninin tazeliği, gözlerinin buğusu ve dahi zihninin uğultusu akışkandır durmaz yerinde. Etrafını kuşatan tüm bu durmazların ortasına kendini bir hülyaya esirleyerek olduğu yerde sabit ilerlemektedir. Kendini kendine sabitlemekten alıkoyamaz evet, kabahati her zaman kendinde aramak abes olsa da kendini kabahatli görmesini de şanından saymalıyız.

Ayakuçlarımda gittikçe kesiflediğim bir soğuk ile donuk yüzlü gökyüzünün hışırtısını serinliyorum yüzüme. Kendimi kendime sabitlediğim şu anda önümden hızlıca akan menzillerime şaşıyorum. Ayaklarım soğuğun kesifliğine yenik düşse de inad ediyorum, az biraz daha yavaş aksa önümden, biraz daha okusam diye üşüyorum içime doğru. Nedir bu inadım, ısrarım neye, tüm bildiklerim hafizamdan sanki birer birer yolunmuş gibi nedir afaziyetim?

Vadinin omuzlarında kısır bir kar örtüsü bu sefer yeterince aydınlatmıyor, bu sefer vadi yeterince kapanmamış içine, avretinden........

© Venhar Haber