İnsanoğlu tuhaf bir varlık… Bir gün güzel bir an yaşadı mı, o günün büyüsünden bir ömür çıkamaz. Hafızasında yeniden ve yeniden aynı bahçeye yürür, aynı kokuyu duyar, aynı ışığın içine sığınır. O günü bırakmaz; çünkü o gün, hayatın en parlak yüzünü göstermiştir ona. Ne var ki o parlaklık, gelecekteki günlerinin önüne perde olur; insan, o tek günün ışığında körleşir.

Aynı şey acılar için de geçerlidir. Bir kaybın, bir kırgınlığın ya da derin bir yarının gölgesine düşen insan, oradan bir türlü çıkamaz. Hep aynı günü yaşar, aynı acının sofrasına oturur. O günün zincirlerini geleceğine taşır ve yeni sevinçlerin kapısını kapatır.
(Bunları nereden mi biliyorum? Kendimden biliyorum elbet, kendimden…)

Oysa hayat, geçmişe zincirlenmiş bir tekrar değil; geleceğe doğru açılan bir yürüyüştür. Güzel günler anı olarak kalmalı; içimizi ısıtmalı ama yolumuzu tıkamamalı. Acılar ise ders olarak kalmalı; bizi güçlendirmeli ama adımlarımızı bağlamamalı. Geçmişin yükünü sırtında........

© Turktime