Oltayı ben yaptım. Gölün kıyısına inen, sabahın serin sessizliğinde yürüyen bendim.
Oltayı suya atan, sabırla bekleyen, doğanın ritmini içselleştiren… Yine bendim.
Balığı tuttum. Ellerimle.
Babam öğretmişti bana; sabrı, dikkat etmeyi, doğayı anlamayı ve balık tutmayı.
Peki… Balığı kim yedi?

Ben değil.
Yani emeğin sahibine düşmeyen bir lokmanın hikâyesi bu.
Büyük bir çark var orada, balığı mideye indiren.
Bir sistem var; görünmeyen ama her şeyin orta yerinde duran.
O yedi…
O kim?

Her yerde olup hiçbir yerde olmayan o.
Sırtını sıvazlayıp, emeğini alkışlayıp, sonra da elindekini senden habersiz alan o.
Birileri var; göle gitmez, oltaya dokunmaz, sabırla beklemez ve babası ona balık tutmayı öğretmez ama balığı ilk onlar yer.
Ve biz, bir kırıntının peşinde, yine gölün kenarında bekleriz.
Çünkü bize düşen, hep beklemek........

© Turktime