Birinin cümlesinde yerimiz olmalıydı. “Vaktiyle biri vardı” diye başlayan cümlelerde… Adımız hatırlanmasa bile, bir tebessümde izi kalmalıydı sesimizin. Azıcık karışmalıydık birilerinin hayatına. Birazcık bulaşmalıydık gülüşlerine, hüznüne, sessizce taşıdığı yüklerine. Bir parkta, sessizce bir banka oturmalıydık; parmaklarında umre toprağının izini taşıyan işlemeli yüzükler, avuçlarında zamana tanıklık etmiş, mis gibi ardıç kokan bir tespih ile yanımıza gelen o yaşlının, elleri dizlerimizde verdiği öğütleri sabırla dinlemeliydik. Çünkü bazen anlatmak yaşatmaktan daha değerlidir. Bir yokuşta, birinin poşetlerine el uzatmalıydık. Belki sadece iki adım ama o adımda taşımalıydık yükünü biraz. Çünkü bazen insan kendi yükünü değil, görmezden gelinenin yükünü unutmuyor. Bir otobüs durağında bekleşen kalabalık arasında, gözleri yerde dolaşan bir çocuğa eğilseydik. Kimse bakmıyorken biz görseydik onu. Bir kelime söyleseydik mesela, büyük bir cümleye dönüşecek o küçük tohumu atsaydık: “Senin hayalin kıymetli, unutma.”........

© Türkiye