“Dostum Halil'e hemşire ilaçlarını getirmişti. İlk o zaman gördüm Nermin Hemşireyi...” Onkoloji servisinde: -Dün yalnızdım bugün yapayalnızım dostum. İyi ki geldin... İyi ki varsın, dedi Halil. Şefkatle omuzuna dokundum: -Yapma Halil'im. Tabii ki geleceğim. Bu kadar karamsar olma. Ben yanındayım ya. Yalnızlık ile yapayalnızlık arasında ne fark var ki. Takma kafana yalnızlığı. Herkesin bir yalnızlığı var... Sözümü kesti: -Çok fark var, hem de çok fark var dostum. Yalnız iken annem babam kardeşlerim dostlarım arkadaşlarım vardı. Bir tek hayat arkadaşım ve çocuklarım yoktu. Onların yalnızlığını hissediyordum. Bir gün onlar da oldu. Ama şimdi hepsi birer birer gitti. Anam babam eşim öldü. Dostlarım arkadaşlarımın pek çoğu ya başka şehirlere göç ettiler ya........

© Türkiye