“Ah bir kere daha “yavrum” desen ayaklarının altını öperim, kanatlanır kuş olurum...” Sıcak bir yaz günüydü. Kasvetli bir haziran akşamı daha inmekteydi. O yıllarda hastane koridorları şimdiki kadar kalabalık değildi. Nedense her taraf sessiz. Koridorda dışarının sıcağına rağmen loş bir serinlik vardı. Doktorlar, hemşireler, ilaç kokuları, belli belirsiz hasta iniltileri, endişeli donuk yüz ifadeleri ve kıpırtısız dudakların anlatmaya çalıştıkları ıstırap... Ben annem için buradayım. Başımı göğsüne yaslayıp gönlümce ağlamak istiyorum annemin. “Dertler gece başlar” dedikleri gibi dertleniyorum. Annemi merak ediyorum... Melek yüzlü anam, güzel anam, can anam... Ameliyattan çıkmıştı ama hâlen yüzünü göstermiyorlardı. Günümüzde de “yoğun bakıma aldık” dedikleri gibi........

© Türkiye