“Yağmura rağmen dili damağına yapışmıştı. Susamış olmalıydı ama suya değil, umuda!..” Gecenin zifirî karanlığı şehrin üzerine kâbus gibi çökmüştü. Bardaktan boşalırcasına yağan yağmur bu silüeti daha da ürkütücü hâle getiriyordu. Issız sokaklardaki tek ses, yağmurun ve uğultuyla esen rüzgârın gürültüsüydü... Rüzgârla bir o yana bir bu yana savrulan ağaçlar karanlık devlere benziyordu. Soğuk hava insanın iliklerini donduracak cinstendi. Hayvanların bile korkup yuvalarına sokuldukları bu hengâmede birisi vardı. Bir genç... Bir delikanlı... Çıplak ayakları yoldaki su birikintilerini etrafa sıçratıyor, rüzgâr ıslanmış siyah saçlarını karıştırıyordu. Yoldaki küçük taşlar ayaklarını yer yer kanatmıştı. Ayağının battığı su birikintileri hafif bir renk alıyordu, bu sebeple... Kıyafeti bastığı yoldan daha ıslaktı âdeta. Paçalarından ip gibi........

© Türkiye