“Ama bazı engeller yalnızca mimariyle değil; gayretle değil, sevgiyle ve duayla aşılır.” Hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Görme engelli olduğum için babama demiştim ki “Bana parmaklarımla dokunabileceğim bir Mushaf-ı şerif alabilir misin?” babam da bunun üzerine araştırmalara başlamış nihayet bana bir Mushaf ulaştırılmıştı. Elime aldığımda dünyalar benim oldu. Görmeyen gözlerim gören gözler kadar mutlu oldu... Artık harf harf satır satır parmaklarımla Kur’ân-ı kerîmi öğrenmeye ve okumaya başlamıştım. Her gece parmaklarımı satırlarda gezdirir, “Elif, Lâm, Mîm…” diyerek Kur’ân okurdum. Ben satırlara değil, satırların ardındaki ilâhî dünyaya dokunuyordum. Her âyet, parmak uçlarımda bir damla nur gibi belirirdi. Bazen ağlar, bazen........

© Türkiye