Hafta sonu bizim çocuğun LGS sınavı vardı. Evden çıkmadan önce hafif bir kahvaltı yaptık. Sözel ve sayısal oturum arasında verilecek mola için de şekeri fırlatmayacak cinsten atıştırmalıklar hazırladık. Bir sandviç, leblebi-üzüm, bir şişe su ve bir hurma. Okula vardığımızda ortalık ana baba günüydü. Deyim tam yerindeydi yani. Önce gıda yardımını hangi lokasyondan yapacağımızı kararlaştırmak için biraz etrafta dolandık. Bahçeyi çevreleyen duvarın üzerindeki teller suni çimle kaplanmıştı ve hiçbir aralık yoktu. Sadece okulun giriş kapısının yanındaki bölgedeki teller açıktaydı. Tellerin aralığını ölçtüm. Sandviç ve pet şişe sığıyordu. Buluşma noktası olarak burayı kararlaştırdık ve çocuk içeri girdi. Biz de etrafta biraz dolaşıp oyalandık. Sözel bölümün bitmesine beş dakika kala tekrar okulun önüne geldik. Çocukla sözleştiğimiz noktaya baktım. İğnenin yere düşmesini falan bırakın, kollarını oynatıp iğne bile atamazsın. Photoshop ayarı verilmiş miting meydanı gibi bir izdiham... Yaklaşmanın imkânı yok. “Ne yapsam acaba?” diye düşünürken ortam birden hareketlendi. En önden birisi, “Çıkıyorlaaar!” diye bağırdı. Birkaç gönüllü, imamın aldığı tekbiri arka saflara duyuran mübelliğ gibi “Çıkıyorlarmııış” diye haberi yaydılar. Birkaç dakika sonra ön sıradaki şanslı grup çocuklarıyla buluşup tellerin arasından gerekli gıda ve........

© Türkiye