Oyunculardan biri, iki büklüm bir ihtiyar gibi beti-benzi solmuş olarak yanıma geldi. Saçları dağılmış, sesi kesilmiş, dermanı yok gibiydi. Hepimiz de merak içindeydik. “Şimdiye kadar her şey yolundaydı. Ne oldu bunlara? Hastalanan mı var?” dedim. İşin içyüzünü bilenler; “Boş ver Ragıp Bey, sen işine bak…” deyip geçiştirdiler. Bir kere işkillenmiştim. Doğru yönetmenin yanına gittim: - Söyle, dedim Yücel Bey. Söyle, gizlimiz saklımız yoktur aramızda. Neler oluyor lütfen? Sağa sola bakınan yönetmenimiz, biraz kem-küm ettikten sonra: - Malumunuz Ragıp Bey kardeşim; kaç gündür yollardayız. - Eee… bunda garipsenecek ne var? Memleketimizi, yollarını, hatta gidecek yerlerimiz de biliyoruz! Malumunuz herkes yolda! - Benim içim dışım bir malumunuz, keyif için söylemem! - Sana keyif için soran da yok! Bu tablo ne? Neler olmuş da benim şimdiye kadar haberim yok? - İşte ben de onu anlatmak istiyorum… - Eee... - Az-çok beni tanırsın. Böyle söz vermişim kendime. Büyüklerim tarafından böyle........

© Türkiye