"Kalbin neden kırılmış olursa olsun, dünyanın senin acılarından dolayı durmadığını pekâlâ anladım ve iyice de öğrendim…"

O da ben de daha uzatmadık, işi şakaya verip, gülüştük. Kırk yıllık ahbap gibi sarmaş dolaş stüdyodan içeri girdik. Her taraf elektronik aletlerle doluydu. Bana büyük kanepeyi işaret etti, kendi de mikserin önündeki kırmızı meşin döner sandalyeye çöktü. Başını ellerinin arasına aldı. Sırtında çok cepli hâkî renk bir yelek vardı. Çıplak kıllı kolları topraktan yoğrulmuş gibi tunç rengindeydi. Biraz düşündükten sonra başını kaldırdı. Önündeki kocaman ayna gibi görünen camdan içeri dikkatle baktı, aradığını bulamadı ki, tekrar bana döndü: - Biliyor musun Ragıp Bey, hayatın acılarla dolu olduğunu geç de olsa anladım. - Anladıysan helâl olsun! Ben henüz çözemedim. Bu gidişle de zor olacağa benziyor kardeşim! - Anladım dediysem de; insanları ne kadar düşünürsen düşün, onların seni o kadar ciddiye alıp düşünmediklerini anlatmak istiyorum. - Maalesef! - Yaa!........

© Türkiye