Mutluluğun resmini görmek istiyorsan bana bak ve yaşadığın bu bezginlik ve yorgunluğu unut!.. Kar karışımı yağmur incecik, sokak lambalarının üstüne yağan başka bir ışık gibi iniyordu. Yerler, ince yağmuru buradan alıp hızla az öteye, Haliç’e kadar sürükleyip döküveriyordu. Kuşlar, güvercinler boyunlarını içlerine çekmişler, tüyleri ıslak kedicikler o köşeden o köşeye kaçışıyordu. Hafif çiselerin içinden allı, morlu birer kelebek misali sessiz sedasız ziyaretçiler, salına salına geçip gidiyorlardı. İleride akan insan selinin içine katılarak, oradan oraya yürüdü. Sonra insanlarla birlikte sarının ışıltısında eridi, dağıldı, usul usul uzaklaştı, yitip gitti. Geri dönüp bana el sallarken sanki lisan-i hâl ile: "Uzaklardan göz kırpan güneşi görüyor musun? İşte bak çiçekler açıyor. Bu kar çiçekleri baharın habercisidir. Mutluluğun resmini görmek mi istiyorsun? O hâlde bana bak ve yaşadığın bu bezginlik ve yorgunluğu unut.........

© Türkiye