Torunum, kitabın kapağını kapadı, arkasına yaslandı. Ellerini dizlerine koydu, başını çevirdi: "Bana mı gülüyorsun dedeciğim?" dedi. Şen şakrak bahara, hayata lakayt kalamıyordum. Tek tük sokağa çıkanlar köşelerdeki gölgelerde kayboluyordu. Karşımda, bir kanepeye uzanmış torunum, manzara desenli kapağını gördüğüm bir kitap okuyor. Hafif aralı pencereden, çiçek, toprak, deniz kokuları, şehir ambiyansı fısıltıları getiren serin bir rüzgâr giriyordu. Epey zamandır suskun öyle kendi âlemindeydim... Kitabın krem rengi sayfalarından gözlerini ara sıra ayıran torunum, alttan alttan da bana bakıyordu. İlk filmimiz, ilk oyuncular, yaşadığım garip ve komik hatıralar elimde olmadan tebessüme sebep oldu. Kendi kendime gülümsediğimi görünce torunum birden, bir iki dişi çıkmış küçük ağzını açtı. Gayr-i ihtiyari esnedi. Pamuk gibi ak elini zeytuni saçlarına götürdü, hafifçe dokundu, derinlere dalıp bir an düşündü. Çocukça esnedi. Galiba bir şey diyecekti ama nasıl söyleyeceğini........

© Türkiye