Bir şey yapamadan başımı önüme eğdim. Bu içi, dışı bir, tertemiz numune insan, gönül adamı karşısında dik duramıyordum. Adam yumruklarını bir daha kaldırdı, vuramadı, öyle donakaldı, bir müddet, sonra da başını sallayarak çekip gitti. Kantincinin narasına ve masanın gümbürdeyen sesine stüdyodakiler telaşla koşuştu. Benim rahat oturduğumu görünce de özür dileyip müsaade istediler... Her ne kadar metanetimi korusam da olanları düşünmeden kafam zonkluyordu. O ruh hâliyle arabaya atladığım gibi doğru Sarıyer... "Sıkılan yumruklara değil, buraya bak... İşte manzara!" dedim. Hayran hayran Boğaz'a, sisler içindeki sahile baktım. Gözlerim kamaşmıştı sanki. Ne çabuk gelmiştim masal diyarına... Arabamı münasip bir yer bulup park ettim. Hanımın özene bezene yaptığı su böreğini alarak önce misafir kabul salonuna uğrayıp teslim ettim, sonra da hane-i saadete geçmek üzere dışarı çıktım. Yalının sol tarafında durdum. Hasret ve sevinç karışımı duygularla bir an evvel........

© Türkiye