İnsanlara gelecek hayallerinin ne olduğunu sorduğunuzda çoğu kişi emeklilik der. Çünkü isteklerimizi hep bu âna erteleriz. “Nasıl ertelemeyelim ki günümüzün büyük bir kısmını iş alıyor, geriye kalan zamanda da uyuyoruz.” Dediğinizi duyar gibiyim. Haksız sayılmazsınız sistem bizleri bir yandan sürekli borçlandırıp kendine bağlarken diğer yandan da aynı anda çok fazla sayıda işi becerebilen insanlar olmamızı istiyor. Bir taraftan yapay gıdalarla, ilaçlarla ve medyanın pompaladığı umutsuzluk ve şiddet dolu mesajlarla bizleri zehirleyip mutsuz ederken öte yandan mutluluk satıyor…

Peki ne yapacağız? Hadi hep beraber bu stres dolu şehir hayatını bırakıp köye yerleşelim desek çözülecek mi problemler?

Günlük yaşamın telaşı içinde zihnimizdeki binlerce düşünceyle; kredi kartını ödeyebilecek miyim? Kredi taksitini geciktirecek miyim? Beni arayacaklar mı? Keşke orada öyle konuşmasaydım… Bugün pazartesi ilçenin pazarı, insanlar bize de gelecek mi? İş yerinde sıkıntı yaşayacak mıyım? İyi bir anne/baba/eş miyim?...

Oradan oraya koşturuyor bir şeyleri yetiştirmeye çalışıyoruz. Her ne kadar koşturuyor ve hiç yerinde durmuyor gibi gözük sekte hayatlarımız genelde bir rutinin içinde geçiyor. Her sabah aynı saatte kalkıyor, hemen hemen aynı şeyleri yiyor, aynı yoldan aynı şekilde işimize gidip hemen hemen aynı sorunlarla uğraşıp akşam eve geldiğimizde aynı rutinle bir çoğumuz ya ekran başında ya da bir kanepe köşesinde sızıyoruz.

Adeta hayatımız otomatik........

© Türkgün