Türkiye’nin yakın dönem siyasal tarihinde, birçok aktör sahneye çıktı, bazıları sessizce çekildi, bazıları ise rollerini tahmin edilenden çok daha dönüştürücü bir biçimde oynadı. Devlet Bahçeli’nin, özellikle Kürt sorununun çözümüne dair reform, yeni anayasa ve yeniden inşa tartışmalarında oynadığı rol; yüzeysel okumalara sığmayan, fakat derinlemesine analiz edildiğinde Türkiye siyasetinin yapısal kodlarını sarsacak türden bir dönüşümün ipuçlarını sunuyor.

Yıllar boyunca devlet aklının mutlak temsilcisi olarak görülen yapılar, “beka” söylemiyle tahkim edilmiş politikaları sürdürürken; ulus-devletin bekasını çoğunlukla inkâr, asimilasyon ve baskı üzerinden temellendirdiler. Ancak günümüzde, aynı aktörler artık “beka” kavramını, anayasal reform, müzakere ve çoğulculuk üzerinden tanımlayabiliyor. Bu, yüzeyde bir çelişki gibi görünse de, aslında Türkiye’nin kurucu siyasetinin yeni bir evresine geçişini işaret ediyor. Değişmeyen bir ideolojik çizginin değil, tarihin ve toplumsal baskının zorladığı bir evrimin izlerini taşıyor.

Devlet Bahçeli’nin son dönem açıklamalarında sıkça vurguladığı “yeni anayasa”, “demokratik birlik”, “kapsayıcı vatandaşlık” gibi kavramlar; sadece teknik terimler değil, aynı zamanda bir........

© Tigris Haber