İnsan, doğduğu andan itibaren bir bedene ve bu bedenin taşıdığı bir kimliğe çağrılır. Kadın ya da erkek… Bu çağrı, yalnızca biyolojik değil; aynı zamanda zihinsel bir kodlamadır. Cinsiyet, zamanla bir davranışa, bir beklentiye, bir role dönüşür. Zihin, varlığı bu kalıplarla şekillendirmeye başlar. Kim olduğunu değil, kim olman gerektiğini öğretir.

Özgür eş yaşamda bu öğreti anlamsızlaşır. Çünkü burada, cinsiyet bir gerçeklik değil, bir yansıma olarak görülür. Yani özün üzerindeki ilk örtü. Ve bu örtü soyulmadıkça, birlikte var olmanın saf hâli ortaya çıkmaz.

Cinsiyetin ötesinde bir eş yaşam, ne eril ne dişildir. Ne yumuşak ne serttir. Ne verici ne alıcıdır. Tüm bu karşıtlıklar, zihnin ikilik düzenine aittir. Oysa burada, ikilik çözülür. Karşıtlıklar, kutuplar, yönler, üstünlükler yok olur. Geriye sadece varlık kalır.

Bu varlık, sadece kendisiyle temas hâlindedir. Kendi sezgisine, kendi titreşimine, kendi sessizliğine yerleşmiştir. Bu nedenle karşısındakini bir “kadın” ya da “erkek” olarak görmez. Onu tanımlayarak değil, onu hissederek bulur. Ve his, tanımdan özgürdür.

Temassız Bütünlük

Temassız bütünlük de tam buradadır: İki bedenin değil, iki özün görünmeyen düzlemde birleşmesinde. Bu birleşme, tensel değil; titreşimsel bir kavuşmadır. Sessiz, yalın, yakıcı ama tanımsız. Burada kimse kimseye ait değildir, çünkü hiç kimse bir kalıpta değildir. Varlıklar, birbirlerinin içinde çözülmeden, birbirlerinin içinde yeniden doğarlar.

Özgür eş yaşam bu düzeyde, varoluşun en saf ifadesidir. Hiçbir dış kimliğe tutunmadan, hiçbir tanıma yaslanmadan, yalnızca titreşimlerin birbirine dokunduğu bir alandır. Bu alan ne kadına, ne erkeğe; sadece varlığa aittir.

Ve bu düzeyde, aşk bile başka bir hâl alır. Artık karşıdakine yönelen bir duygu değil; yaşamın kendisinde yayılan bir hâl olur. Aşk, birine değil; her şeye duyulan bir açıklık, bir varoluş akışı ve coşkusudur. Bu çoşku tanımlanamaz, yalnızca yaşanır.

Birlikte Yürümek Değil, Aynı Sessizlikte Durmak

Zihin, her zaman hareket........

© Tigris Haber