Kurumlar nötürdür, kurumu kurum yapan insanın kendisidir. Kendini kurumsallaştırmayan insan, hiçbir kuruma sahip çıkamaz ve onu yetkin bir hale getiremez. Kurumların dejenere edilmesi, insanın dejenere olmasıyla alakalıdır.

Kurumların Önemi

Kurumların önemi, nasıl bir yapısal içeriye sahip olmasıyla görünür olur. Kurumları işlevsal kılan, insanın kendisidir. Bir kurumu ele aldığımızda, o kurumu, kurumlarda çalışan insanlarla sınırlı tutamaz ve göremeyiz. Böyle bir yaklaşım sıkıntılı ve problemlidir. Bir kurumun yapısallığı tüm insanları bağlar. Kurumu, çalışanlarıyla sınırlı görmek, kendini bu kurumlardan uzaklaştırmak anlamına gelir.

İşin Kolayına Kaçmak

İşin kolayına kaçan, kendini kurumların dışında görerek, kurumlarda çalışan insanları sorumlu tutup, kendini bundan muaf kılan insandır. Basit yaklaşımlar böyle doğar. Basit bir yaklaşım içinde değilsek, oluşan her kurumda kendimizi görür, kendimizi anlar ve kendimizi dinleriz. Kendini, kurumsal bütünlüğün özünde görmeyen insan, kendi kurumunu dışlar ve suçlu üretmeye başlar. Suçlu üretip, şikayet ederek, kurumsal bütünlüğü sağlamak mümkün olmaz. Bu, tüm kurumlar için geçerlidir.

Bir Örnek: Kurumsal İnşanın Önemli Durağı Sayılan Belediyeler

Belediyeler, bir kentin, kendini görünür kılmasında, en önemli yönü ifade eder. Belediyeleri, kendi dışımızda görmeye başladığımızda, onu yalnızlaştırır ve iş yapamaz hale getiririz. Her insan durduğu yeri bilmeye başladığında, kurum çalışanları da kendini bilmeye başlar. Kendini bilmeyen insan, kurumların nasıl bir işlevselliğe sahip olduğunu bilmez ve orada yer alabilmek için uğraşır. Yer alamadığında da yoğun bir telkin ve sitem içinde kalır. Bir kurumda yer almamak, o kurumu dışlamak için neden değildir. Bir kentin üyesi olan her insan, o kente sahip çıkan insandır. Bunun önceliğinde de kendini bilmek ve kurumuna sahip çıkmak vardır. Kurumuna sahip çıkmayan insan, kendine sahip çıkmayan insandır. Kurumu kurum yapan, insanın........

© Tigris Haber