Diğer

20 Ocak 2025

‘İnsan neden yazı yazar?’ sorusunun en anlamlı yanıtlarından birini Eduardo Galeano verir: Parçaları birleştirmek için… Kitaplarında toplumsal bellek oluşturmanın tarihçiler kadar sanatçıların da misyonu olduğunu okursunuz, görürsünüz. ‘Bellek’ noktasına ‘zamanı ve mekânı yaşayanları, deneyimleyenleri de’ eklemek gerekir elbet. Bu mekânlardan en önemlileri hapishaneler. Orada üretilen yazı, mektup, kitap dönemlere ışık tutar. Sadece yazanı değil genel durumu da ortaya koyar.

Dün Gezi tutuklularının 1000. günüydü. Çiğdem Mater, Can Atalay, Mine Özerden ve Tayfun Kahraman ‘yargıdan çıkan kararın hukukla ilişkisiz olduğunun neredeyse toplumsal bir mutabakata sahip olduğu’ davalardan birine sahipler… Anayasa Mahkemesi önünde bekleyen dosyaları ise gecikmiş haliyle ‘hayatlarından çalıyor.’

Tayfun Kahraman’ın kızı Vera babasından ayrılırken çok küçüktü. Artık okula gidiyor, ilk karnesini de cuma günü aldı. Annesi her zaman olduğu gibi yanındaydı ama babası onun bir türlü anlam veremediği şekilde uzakta…1000. gününde ne hissettiğine dair bir mektubu var.

Sözü uzatmadan Tayfun Kahraman’ın mektubunu aktarıyorum:

“Bugün, Silivri zindanlarında geçen 1000. günüm. Bu düpedüz bir hukuksuzluktur; ortada hiçbir delil, tanık, olay yok; eline taş dahi almamış insanları cebir ve şiddet kullanarak hükümeti ortadan kaldırmaya teşebbüs ile nasıl yargılarsınız derken tutuklanalı 1000 gün oldu. Milyonların gözleri önünde gerçekleşen, vicdanlara sığmayan bu hukuksuzluğun bitmesini, adaletin tecelli etmesini hala bekliyoruz.

1000 günün hikayesi hasret, bizlere verilen maddi-manevi büyük zararlar ve toplumun adalet duygusunun yerle bir edilmesi oldu. Oysaki adalet talep edilmemelidir; adalet herkes için hava gibi, su gibi var olmalıdır; adalet yaşamsal olandır... Fakat milyonlar bu........

© T24