Diğer

20 Temmuz 2025

Hiç tanımadığım insanlara bakıp düşünüyorum.

Kim nasıl yaşar, hayatının en önemli değeri nedir, iyi bir insan mıdır yoksa bir alçak mı, mutlu mudur acaba, yaşayacak ne kadar zamanı kalmıştır ve nasıl ölecektir, hiç kimseye söylemediği ne gibi sırları vardır?

Onlara bakarak haklarında türlü sorular üretip hikâyeler uydurmak hoşuma gidiyor.

Kim bilir belki birileri de beni izleyip aynı şeyi yapıyordur.

Bazen bana bakanları yakalarım. Yakaladığımda onlara/onlarla gülümsemek isterim. Ama genellikle bu gerçekleşmez. Yabancı bakışlar kaçmayı tercih eder çoğunlukla bu ülkede.

Her zaman olmasa da benim de öyle yaptığım olur. Yani birine bakarken “suçüstü” yakalanırsam ve baktığım yüz, tehditkâr ifadeye kolay dönüşebilecek cinstense korkarım. Ama böyle olmayanlara gülümserim. Aldığım en sık cevap donuk bir bakış olur gerçi, olsun.

Sessizlik büyüleyicidir bazen. Daha doğrusu sessizlik değil de kelimesizlik. Konuşmadan iletişim kurmak yani.

Sanırım bizim memlekette sessizliğin gücüne yeterince inanılmıyor. Gereken bütün kelimeler harcandıktan sonra bile “son sözü söyleme” heveslileri çok fazla.

Oysa susarak da birçok şeyi dile getirebiliyor insan. Sevincini, acısını, aşkını, nefretini, umudunu…

* * *

Son aylarda bu köşede kelimeler üzerine iki yazı yazdım. Bir kitaptan bahsederken (Dostluk Üzerine, yazarı Eugenio Borgna) uzun alıntılar yapmış, gerekli kelimeleri duyamamaktan, bulamamaktan dolayı yorgun olduğumuzu vurgulamıştım.

“Kalbi umuda, özleme, beraberliğe ve hayatın bir parçası olan gizeme açan kelimeleri nasıl seçmeli?

Bazen bir kelime bile hayatımızın yolunu aydınlatmaya yeter, bize kaybettiğimizi sanırken aniden yeniden doğan bir umut verir.

Sözcüklerle ne kadar çok şeyin inşa edilip yıkıldığını düşünmek ürkütücü.”

Ve sadece söylediğimiz sözlerden ve onları ne şekilde söylediğimizden değil, söylememiz gerekirken söylemediğimiz sözlerden de sorumlu........

© T24