" Yemin ettim, son hasta çıkana kadar burada kalacağım."

Bir insanı, hiçbir maddi karşılık beklemeden tamamen gönüllü olarak zor şartlar altında, hayati riskler alarak çalışmaya iten nedir? Bu soruya gerçekçi, makul bir cevap vermek güçtür. Özellikle iyi eğitim almış, bütün dünyada geçerli bir meslek sahibi, konforlu yaşam seçenekleri oldukça fazla bir insanın böyle bir diğerkamlık göstermesi üzerinde düşünülmesi gerekir. Dünyanın hemen her yerinde, gönüllü olarak savaş alanlarına, bombalar altında çalışmaya, yardıma koşan önemli sayıda insan var. Kimi insani yardım organizasyonları içinde, kimi bireysel olarak nerede bir felaket olsa oraya koşuşturuyor, bir o kadarı da içinde bulundukları ağır şartlara rağmen insanları terk etmiyor, insanüstü bir çaba ortaya koyarak yardım etmeye çalıyor, çoğu zaman da bu uğurda ciddi bedeller ödüyor, hatta yaşamını yitiriyor.

Evrensel anlamda insanın üzerinde ve içinde var olabildiği değer dünyası aslında tam olarak bu iyilik motivasyonu, bu motivasyonu doğuran değerlerdir. Her anlamda din, siyaset, ideoloji ve benzeri soyutlama ve anlatılardan bağımsız olarak insan tam olarak bir farkındalık ve şuur durumudur. Bu durumu içkin bir varoluşun temeli, bir anlamda insanın şuur ve farkındalığının kuluçkası, insanın kalbidir, diğer bir deyimle insanın içine odaklanmış bir göz, her anlamıyla insanı iyiye yönlendiren vicdan, süreğen biçimde insanı ayartılara karşı uyaran uyanık kalptir. Nitekim İslam peygamberi ‘Allah yerlere göklere sığmaz da mümin bir insanın kalbi Allah’a ev olur’ buyurmuştur. Bir anlamda vicdan, insandaki tanrısal bir nitelik, insanüstü bir duruma işaret etmektedir. Hiçbir siyasi, ideoloji, kurumlaşmış din ve benzeri soyutlamalara bağlamadan, tamamen insan ile yaratıcı arasında gelişen doğal bir farkındalık durumu olarak, bir vicdan hali olarak tanımlanabilir iyilik motivasyonu. Hiç kimseye borçluluk hissetmeden, minnet duymadan, karşılık beklemeden, tamamen özgür bir insan davranışı olarak iyilik, kendi başına yüksek bir varoluş durumu, yaşama karşı oldukça üst düzey bir sorumluluk hali ve bin türlü korkuyla sindirilmiş modern insanın kavramakta güçlük çekeceği cesur bir ‘öne atılma’ eylemidir. Bu atılgan, insanı hayrete düşüren insanların, gündelik hayatta oldukça sıradan biçimde, gösteriden ve görünür olmaktan oldukça uzak yaşamları bu durumu daha da ilginç kılıyor.

Bu yazıya konu edilen Dr. Mahmoud Abu Amsha, gündelik yaşamdaki sıradanlığına karşın işte bu imrenilesi atılganlığa iyi örneklerden biri. Gazze’de İsrail soykırımının gözesinde, tamamen gönüllü olarak çalıştığı hastanede İsrail ordusu tarafından hedef alınarak katledildi. Dr. Mahmoud Abu Amsha’yı yakından tanıyan genç doktorlardan Dr. Ezzideen Şehab, şehadetinden evvel kendisiyle yaptığı bir görüşmeyi şöyle aktarıyor:

‘Bir gün Mahmoud'a durum bu kadar felaketken neden Kamal Adwan Hastanesi'nde kalmayı seçtiğini, neden herkes gibi kaçmadığını sordum. O zamanlar gerçekten anlayamadığım bir şeydi. Yumuşak bir sesle cevap verdi, "Gerçekten bilmiyorum. Sadece içeride sıkışıp kalanlar için kalmam gerektiğini hissettim. Onlara yardım edecek doktor kalmamıştı." Sonra ekledi, "Hayat kurtarmak için tıp okuduk, kaçmak için değil." O zamanlar, bu cevapla sadece aklım karışmıştı... ama şimdi, sonunda anladım. Mahmud bu dünyaya ait değildi, bu zalim, kayıtsız dünyaya değil. Daha saf bir dünyaya, çok daha dürüst ve özverili bir şeye aitti. İşte bu yüzden aramızdan ayrıldı. Çünkü bu dünya onun gibi ruhlar için yaratılmamıştı. Mahmud'un yasını sadece bir doktor olarak tutmuyoruz. Onu, bu dünyanın umutsuzca ihtiyaç duyduğu ve çok çabuk kaybettiği türden bir insan olarak tutuyoruz.’

Mahmoud, Gazze halkının çoğunluğu gibi, işgalciler tarafından yerlerinden sürülmüş mülteci bir ailenin, ikisi de doktor olan Dr. Rafiq ve Dr. Ghada’nın çocuğu olarak 21 Nisan 1997'de Beyt Hanun kasabasında doğdu. İlk, orta ve lise eğitimini Beyt Hanun’da tamamlayan Mahmoud önemli bir başarıyla Sudan'daki Alzaiem Alazhari Üniversitesi Tıp Fakültesi'ne kaydolmaya hak kazandı ve yedi yıllık bir........

© Stratejik Düşünce Enstitüsü