Dünya’nın çok farklı yerlerinde yaşayan annelerin, gönül annelerinin, çocukların, gençlerin acıları, korkuları, çığlıkları ve gözyaşları sürüyor.

Çok yerde insanların ve doğada yaşayan canlıların kanları da dökülüyor, ne yazık ki.

Dünya hapishanelerinde, anne, baba, eş, kardeş, evlat diye tanımlayabileceğimiz çok sayıda masum insan yaşamak, sağlıklarını korumak ve boyun eğmeden dimdik ayakta durabilmek mücadelesi veriyor.

Çok sayıda asker, genç, ölmeden ve öldürmeden ülkelerine ve evlerine dönmek hayali ile yaşıyor, yaşamaya çalışıyor, uzak diyarlarda.

Demokrasi ile anılan ülkelerin hapishanelerinde tutulan ve masum olduklarına inanılan insanların anneleri, eşleri, babaları, kardeşleri ağlıyor, gözyaşı döküyor, yetmiyor, çığlık atıyor.

Çekilen acıların, dökülen kanların ve göz yaşlarının gazete ve televizyonlardan sadece bir bölümünü okuyabiliyor, görebiliyor ve duyabiliyoruz. O bir bölüm bile , insan şiddetinin, silahlı veya silahsız olarak vardığı düzeyi göstermesine yetiyor.

Yüz yüze, göz göze iletişim kurmak, konuşmak ve uzlaşmak varken, savaşmak ve çatışmak insan soyuna hiç mi hiç yakışmıyor.

Yazılarımda, ücretsiz dağıttığım kitaplarımda ve gönüllü çalışmalar sırasında yaptığım açıklamalarda dile getirdiğim gibi başta Türkiye’de olmak üzere anneler, kadınlar, sevgi, dostluk ve barıştan yana babalarla, erkeklerle birlikte her yerde yasalara, haklara uygun örgütlenmeli , iletişim ve dayanışma içinde hareket etmelidir. Bu konuda, Birleşmiş Milletler, Avrupa Birliği ve barış........

© Sonsöz