Bir kelimeyle başlar: “Sen yapamazsın.” Bir gülüşle büyür, bir paylaşımda çoğalır ve bir çocuğun gülüşünü çalar. Her gün okullarımızda, koridorlarda, ekranlarımızda bir çocuk daha yalnızlaşıyor. Bu yalnızlık, bizim sessizliğimizle birleştiğinde bir yaşamı kırabilir.
Zorbalığı durdurmak tesadüf değil; kolektif bir sorumluluktur.

Zorbalığın görünmeyen yüzü, sadece bir tokat ya da itiş değildir; bir ruhun diğerini yavaş yavaş yok edişidir. Güç eşitsizliği varsa ve bu tekrar ediyorsa, orada zorbalık başlar.
Sözcüklerin izi görünmez ama derindir; dışlanmanın yarası en sessiz ama en kalıcı olandır. Bugün bu yara, okul sıralarını çoktan aştı: siber zorbalık, kurbana 7/24 ulaşabilen, anonim hesapların arkasında büyüyen bir tehdit haline geldi.

Milli Eğitim Bakanlığı ve UNICEF’in 2023 verilerine göre Türkiye’de her 5 öğrenciden 1’i akran zorbalığına maruz kalıyor; siber zorbalığa maruz kalanların oranı ise .
Her okulda birkaç çocuk, sessizce acı çekiyor ve çoğu fark edilmiyor.

Dikkatli bir öğretmenimizin sayesinde; Bir lisede, teneffüslerde hep aynı köşede duran M., geçen yıl sınıf grubunda alay konusu oldu.
Bir video paylaşıldı; gülüşmeler, etiketler, sessizlik… Notları düştü, konuşmamaya başladı. Ta ki bir öğretmen basitçe “İyi misin?” diye sorana kadar. O basit soru, bir çocuğun kendine dönme yolculuğunun başlangıcı oldu.
Bazen fark etmek, hayat kurtarır.

Zorbalığın Türleri:
✔️Fiziksel: Vurmak, itmek, eşyaları saklamak… kolay fark edilir ama izi sadece bedende........

© Sonsöz