Bir halkın, bütün dünyanın sustuğu yerde bile dimdik durabilme gücü. Filistin’in kalbinde, savaşın ortasında, enkazın, yangının, açlığın ortasında hala yaşama tutunmak. İnsan olmanın onurunu savunmak.

Küresel Sumud Filosu, bu inancın denizlere yansıyan haliydi. Farklı ülkelerden insanlar bir araya geldi: Gazze’ye umut taşımak, ablukayı kırmak, “insanlık ölmedi” demek. Yüzlerce cesur yürek, 44 ülkeden tek vicdanla yol aldı.

Deniz suskundu. Gökyüzü karanlıktı. Ama gemidekiler, insanlığın son ışığını taşıyordu.
Uluslararası sularda durduruldular. Silah yerine insanlık taşıyan gemiler, savaş muamelesi gördü. Kadınların saçları çekildi, yaşlılar yere bastırıldı, ibadet engellendi. Birine “Pis Türk” dediler, diğerine “terörist”…
Ama hepsi sadece yardım etmek istiyordu: “Bir çocuğa bir parça ekmek, bir yudum su ulaştırabilir miyiz?”

Evie Rose Senedler, İngiltere’den barış için yola çıkan bir kadın, limanda kelepçelendi; yemek ve battaniye verilmedi, onuru kırıldı. Bekir Develi, namaz kılarken bile müdahaleye uğradı. Haşmet Yazıcı, geminin bombalı dronla vurulduğunu, alevler içinde olduklarını, ters kelepçe uygulandığını anlatıyor. İnsanlar suskunluk ve tehdit altında taşındı, zorla belgeler imzalatılmak istendi.

Geri döndüklerinde adaletin kapısını çaldılar; ellerinde belge değil, insanlığın tanıklığı vardı.

Bu sadece bir soruşturma değil; insan vicdanının sınavıydı. Sabırla beklemek ama sessiz kalmamak demekti. Her şeye rağmen yeniden yola çıkmak, bombaların gölgesinde........

© Sonsöz