“Dağ başını duman almış...” dizeleriyle başlayan Gençlik Marşı, her ne kadar 1915-1916 yıllarında Osmanlı döneminde İsveç’ten uyarlanmış olsa da, asıl yaygınlaşması 1933 yılında Türk gençliğine moral ve ideal kazandırmak amacıyla olmuştur.

Zamanla o kadar benimsenmiştir ki, 19 Mayıs’ın ayrılmaz bir parçası haline gelmiş, bu marş yalnızca bir müzik değil, bir dirilişin ve yürüyüşün sembolü olmuştur.

Osmanlı’da II. Abdülhamid’in tahttan indirilmesinden sonra yenileşme hareketleri hız kazanmış, 1908’de II. Meşrutiyet’in ilanıyla demokratik hak ve özgürlüklerin önü açılmıştı.

Bu dönemde modernleşmenin bir parçası olarak Osmanlı Millî Olimpiyat Komitesi kuruldu ve beden eğitimi alanında yenilikler başlatıldı.

Komitenin öncü isimlerinden Selim Sırrı Tarcan, askerî jimnastik üzerine araştırmalar yapmak üzere Avrupa’ya gönderildi.

1909’da Berlin’deki Uluslararası Olimpiyat Komitesi toplantısına katıldı, ardından İsveç Kraliyet Askerî Beden Eğitimi ve Jimnastik Akademisi’ne girdi.

1911’de yurda döndüğünde artık yalnız bir sporcu değil, bir vizyoner eğitimciydi.

İsveç’te bulunduğu yıllarda Tarcan, halk oyunlarının toplumla nasıl bütünleştirildiğini, yani folklorun ulusal kimliğin bir parçası haline geldiğini gördü.

Türkiye’ye döndüğünde bu anlayışı uygulamaya koydu: Ege’nin zeybek oyunlarını derleyip İstanbul’a tanıttı.

Aynı zamanda, İsveçli besteci Gustav Felix Körling’in “Tre Trallande Jäntor” (Üç Şarkı Söyleyen Kız) adlı eserinin notalarını da yanında getirdi.

© Sonsöz