Aynı replikler, benzer sahneler, değişmeyen son…

Bu kez yalnızca oyuncular farklı. Ama finalin yine hüsran, yine kan ve gözyaşı olmaması için yazmak istiyorum.

Çünkü biliyorum ki; bir kez daha aynı oyuna sahne olmaması için susmak değil, hatırlatmak gerekir.

Çünkü bir kez daha biliyorum; silahların namlularından çıkan her kurşun, sadece bir askeri, bir öğrenciyi, bir insanı değil, bir ülkenin vicdanını da vurur.

Benim kuşağım, bu ülkede genç olmanın ne demek olduğunu iyi bilir.

Bir fikir söylediğin için, bir afiş astığın için, bir şarkı söylediğin için “hedef” olmanın ne olduğunu yaşadık.

Bu satırları neden kaleme aldığımı ve geçmişte yaşanan acı olayları bir kez daha anımsatmak istedim.

Çünkü bugün, üniversite kampüslerinde gördüğümüz manzara, geçmişin karanlık yıllarını hatırlatıyor.

Hacettepe Üniversitesi’nde, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nde gençlerin, en temel haklarını, barınma, beslenme, ifade hakkını, savunmak isterken nasıl hedef haline getirildiğine tanıklık ediyoruz.

Öğrencilerin yalnızca hak aradığı, fikir beyan ettiği için “fişlendiği”, “etiketlendiği”, hatta fiziksel saldırılara uğradığı bir tabloyla karşı karşıyayız.

Palalı çetelerin........

© Sonsöz