My Favourite Cake, İran sinemasının kadınları merkezine alan anlatılarının ötesine geçerek, yıllardır görünmez kılınmış bir duyarlılığı yeniden sahneye çağırıyor. Film, gündeliğin sıradan anlarını; ev içindeki sessiz devinimleri, arzunun neredeyse fark edilmez kıpırtılarını, sinematik bir jest olarak kayda geçiriyor. Bu jest, baskı ve sansürle örülmüş kültürel atmosferde, resmi anlatının çerçevesini aşmanın incelikli yollarından biri haline geliyor. Sessizliği bir eksiklik değil, estetik stratejiye dönüştüren film, İran sinemasında yasaklı olanın temsilini yeniden düşünmeye davet ediyor.

My Favourite Cake, etkisini yüksek perdeden politik söylemlere değil, sinemanın kendi diline yaslayarak kuruyor. Görüntülerin nasıl yan yana getirildiği, hangi jestin kadraja alınıp hangisinin dışarıda bırakıldığı, bizzat siyasal bir tavra dönüşüyor. Sansürün ve denetimin kuşattığı bir üretim koşulunda, kısıtlı izinlerle çekim yapmak ya da sistemin açtığı küçük çatlaklardan uzun metrajlı bir film inşa etmek, başlı başına direnişin ifadesi oluyor. Film, öyküsünden çok görünür kılma biçimiyle siyasal olanı işaret ediyor: Bedenlerin ekrandaki varlığı, mekanların sınırlarla örülüşü, gündelik hayatın en küçük........

© sendika.org