Bir zamanlar sokağın bir dili vardı. Çocukların kahkahasıyla açılır, akşam ezanıyla susardı. Taşlarla kurulan kaleler, iki tuğla arasına sıkıştırılan kale direkleri, mendil kapmacalar, seksek çizgileri… Sokak, çocuklar için sadece bir oyun alanı değil; paylaşmayı, kavga edip barışmayı, kazanmayı da kaybetmeyi de öğreten bir hayattı.

Bugün o sokaklar hâlâ yerinde. Ama çocuklar yok.

Günümüz çocukları sokağı tanımadan büyüyor. Güvenlik kaygıları, yoğun trafik, betonlaşma, apartman yaşamı ve en önemlisi ekranlar… Hepsi çocukları yavaş yavaş sokaktan kopardı. Artık çocuklar dışarı çıkmak için değil, dışarı çıkmamak için bahane üretiyor. Çünkü sokak, onların dünyasında bilinmez ve hatta tehlikeli bir alan olarak kodlanıyor.

Oysa biz, dizlerimiz yara bere içinde eve döner, annemizin kızmasına rağmen ertesi gün yine sokağa koşardık. Çünkü sokak........

© Samsun Gazetesi