Geçen gün okul bahçesinde küçük bir öğrencim yanıma geldi. Surat asık, gözler yerde… “Ne oldu?” dedim. Önce sessiz kaldı. Sonra cesaretini toplayıp, “Arkadaşım bana kızdı ama ben ona kırıldığımı söyleyemedim” dedi. Küçücük bir cümle, ama kocaman bir gerçek: Çocukların en büyük ihtiyacı, bazen bizim sandığımız gibi oyuncaklar, ders kitapları ya da başarı değil; duygularını ifade edebilmek için güvenli bir alan.

Çocukların iç dünyası sandığımızdan çok daha zengin. Bir kapı çarpışında, bir gözyaşında, bazen de derin bir sessizlikte gizleniyor onların mesajları. Biz yetişkinler çoğu zaman “abartma, büyütme, ağlama” diyerek susturuyoruz onları. Ama her bastırılan duygu, bir düğüm oluyor içlerinde. O düğümler büyüdükçe çocukların kendilerini ifade etmesi zorlaşıyor.

Bilimsel araştırmalar bu noktada önemli bir........

© Samsun Gazete Arena