Çocuk yaşlarımda cadde kültürü ile sokak kültürü farkını en çok Ramazan ayında hissederdim. Teşvikiye Muradiye Bayır Sokak’ta oturduğumuz süreçte bir üst sokaktaki mahalle fırınında odun ateşinde pişen pidenin tadını sonraları hiçbir yerde bulamadım.

Dumanı üstünde tüten pide henüz plastik torba kullanımı olmadığından çoğunlukla filelere konurdu. Fırından eve gelene kadar sıcak pidenin kokusuna dayanamayıp ucundan koparan çocuğun tatlı-sert azarlanması neredeyse bir gelenekti.

↔↔↔

Sahur vakti yaklaştığında maniler söyleyerek sokakları arşınlayan Ramazan davulcuları ayrı bir ritüeldi. Belli bir maaşları olmadığı için özellikle bayram öncesinde kapı kapı dolaşıp bahşiş toplarlardı. Konu, ‘ah nerede o eski Ramazanlar?’ nostaljisini tekrarlamak değil. Ancak Ramazan’ın temel değerlerinden olan paylaşma, dayanışma ve sevginin artık aynı sıcaklıkta yaşanmamasıdır.

↔↔↔

İlerleyen zamanlarda, yaz mevsimine denk gelen Ramazan’da Büyükada’daki ekmek fırınında pide hamuruna nasıl şekil verilip taş fırında piştiğini........

© Şalom