Her şey bir anda oldu. Bir anda olmadı belki ama bana öyle geldi. Öyle hissettirdi. Çünkü her şey neredeyse kendiliğinden oldu. Bunun da ötesinde her şey bana rağmen oldu desem yeridir. Ben son dakikaya kadar frene bastım. Ama fren boşalmıştı, yol yine de yüründü.

Açıklayayım.

Haziran ayının bir gününde birdenbire aklıma düştü. Yazın sıcağına doğru dolu dizgin gidiyoruz. İstanbul’da yaz zor. Denizi sevenler için, hele yatağından denize düşmeyi sevenler için daha zor. Üstelik annem gibi belli bir yaşın üzerindeyseniz, fazlaca güneşe maruz kalmamak istiyorsanız ancak yüzmeyi de çok seviyorsanız hepten zor. Sabahın erken saatlerinde çok da akıntı olmayan bir yerlerde denize girmek, üç tarafı denizle çevrili İstanbul’da oldukça zor. Bir son dakika araştırması ile kendimizi temmuz başında annemin de kendimin de çocukluğunu geçirdiğimiz Çeşme’de plaja ulaşımı olan tüm ayımızın her sabahını yüzerek geçireceğimiz bir yazlık evde bulduk.

Gelir gelmez de normalde Bodrum’da olması beklenen, İstanbul’da sabah kahve ritüelimde tanıştığım değerli sanatçı Nihan Yardımcı Çetinkaya’nın mesajı telefonuma düştü. “Ben de Çeşme’deyim. Hadi bir kahve ritüeli de burada yapalım.” Tabi ki ikiletmedim. Meğerse, bir hayalin gerçekleşmesini hızlandırmaya destek olmak için o günlerde Çeşme’de imiş kendisi. Çünkü böyle bir insan Nihan. Sizin bir yola koyulduğunuzu görmüşse, o yolu hızlandırıcı bir etkisi var. İmkanlarını, bağlantılarını, yüreğini bu yola katan birisi. O bir hızlandırıcı. Peki neydi bu hayal? Hayal, Nihan’ın çocukluk arkadaşı Kezban Canpolat’ın hayali idi. Hayat yolculuğunda çocuklarını büyüttükten sonra yeniden iş hayatına dönmek ve topluma faydalı bir şey yapabilmek isteyen Kezo’nun hayali... Alaçatı’da 250 yıllık metruk bir binadaydı gözü. Burası eski ve terkedilmiş bir yağhane idi. Burayı almış, bir otel, sanat galerisi ve etkinlik kompleksi olarak mükemmel ve etkileyici bir özenle restore etmişti. Öncelikle sanat galerisi neredeyse açılmaya hazırlanmıştı. Her zaman olduğu gibi son dakika işleri sürüncemelere takılınca motivasyonlar da Çeşme’nin sıcağında düşmeye başlamıştı.

Ne oldu dersiniz? Canım Nihan, o........

© Şalom