Tenk tanken.

Eg sat på ungdomsskulen i Vågsøy. Med ein klump i halsen. Eg visste eg bar på noko vakkert – ei arv frå mi mor, ei arv frå nord. Frå samar og kvener. Men eg turte ikkje vise det. Ikkje seie det. Ikkje vere det.

Mi mor var krigsflyktning. Send sørover som «kveg» då heile bygda var brent til grunnen. Dei hadde ingenting, men dei hadde vilje. Dei ville heim. Ville stå på eigne bein. Men samstundes fekk dei høyre at dei ikkje var gode nok. Ikkje norske nok. Ikkje rette nok.

Ho fekk........

© Ságat