Ey âşık, ey yaralarına dadandırılmış kişi, başını kaldır, derdime de bak. Sen kendi harfinde kaybolmuşsun. Halbuki kelime olamadığın her yer sızlıyor. Gerçi, doğru, harflere saygı göstermezsen kelimeleri okuyamazsın. Okumak ayırmakla başlar. Ayırmak, ayrı tutmak, saygının başıdır. Bölmelisin, tanımalısın, tutmalısın. O şey artık 'şey' olmuştur bölününce. Evet. Yine herşey içinde birşeydir. Fakat yalnız ona bakmanla artık 'şey'dir. Diğerlerinin içinde ama ferddir. Cemaatledir lakin tektir. Ben'inde bir bütünlüğü vardır. Başka bütünlüklerin içinde parça olması kendi bütünlüğüne sahip olmasını engellemez. Sen ona bu saygıyı göstermiş oldun. Senin gösterdiğin bu saygıyla o 'şey' oldu. Harf oldu. Hatta 'hayat' oldu. Ya, öyle, hayat da şeyin kendi bütünlüğünün farkında olmasıdır.

İstersen tek hücrelilere kadar inebilirsin. Biz, her neye 'hayatlı' diyorsak, aslında diyoruz ki; 'Bu şeyin kendi içinde bir bütünlüğü var.' Ve biliyor böyle bir bütünlüğü bulunduğunu. Ve biliyor dışarısının başkası olduğunu. Zararlarından kaçıyor. Faydasını arıyor. Dışında tutuyor. Dahil ediyor. Kuvve-i gadabiye. Kuvve-i şeheviye. Her ne ki hayata mazhar oluyor, eğer arızîyse, varlığını devam ettirme arzusu bu iki kuvveyi netice veriyor. Seninki kadar girift olmayabilir. Tamam. Seninki kadar üstdüzey görünmeyebilir. Fakat hücre de biliyor zararını hem faydasını...

Böyle olması onu hayat sahibi kılıyor. Yahut da biz hayatın yalnız bu çeşidini biliyoruz. Harf de böylece hayat sahibi oluyor. Onu ötekilerden başka bir bütünlük gibi........

© Risale Haber