Neredeyse tatmin olmayan bir iştah, dindirilemeyen bir susuzluk.

Türk Dil Kurumu tamahkarlığı “açgözlülük” olarak tanımlıyor.

Açgözlü, doyduğu halde doyduğunu bilmez, sürekli açlık duygusu içinde yaşar. Böyle bir insan ömrünün huzurlu olması düşünülemez...

Doymak bilmeyen bir varlık, hep daha iyisi, hep daha fazlası. Nerede nihayet bulacağı bilinmeyen bir yolculuk. Menzili yok, daima ileri...

Yol üstündekilerin ihtiyaçlarının bir ehemmiyetinin olmadığı bir yolculuktur tamahkârlık. Tamahkârlık, enaniyet duygusuyla müşterek olduğunda onulmaz bir yaranın en somut örneği olur.

Tamahkarlık bir hastalıktır. Bu hastalığa tutulanlar egoisttir, diğergamlık duygusundan........

© Pusula Gazetesi