Antalya Altın Portakal’ın sessiz ama sarsıcı filmlerinden biri: Şeyhmus Altun’un ilk uzun metrajı Aldığımız Nefes. Türkiye-Danimarka ortak yapımı olan film, bir kimya fabrikasındaki patlamayla açılıyor. Duman, alev, panik… Sonra sessizlik. On yaşındaki Esma’nın dünyası, o yangınla birlikte yıkılıyor. Felaketin ardından büyümek zorunda kalan, hem babasını hem çocukluğunu aynı anda kaybeden bir kız çocuğu var karşımızda. O artık yalnızca bir kurban değil, bir tanık, insanın insana ettiği kötülüğün tanığı.

Altun’un kamerası, Esma’nın göz hizasında geziyor. Olan biteni ne didaktik bir anlatıyla açıklıyor ne de duygusal sömürünün tuzağına düşüyor. Fakat bu soğukkanlılık bir noktadan sonra duygusal mesafeye dönüşüyor. Yönetmen sanki “fazla hissetmek”ten korkmuş gibi… Oysa o yanık kokusunu, o toprağa sinmiş sessiz çığlığı biraz daha duymak istiyoruz.

Defne Zeynep Enci, çocuk oyunculukta nadir rastlanan bir dinginlikle taşıyor Esma’yı. Gözleri çok şey söylüyor ama hiçbir şeyi fazla söylemiyor. Hakan Karsak ve Sacide Taşaner’in varlığı hikâyeyi sağlam bir zemine oturtuyor. Kamera çoğu zaman sade, ama dikkatli. Görüntü yönetmeni Cevahir Şahin, gri tonlarıyla hikâyeye uygun bir kasvet kurmuş. Pazar sahneleri,........

© Öteki Sinema