Kadıköy'de perde, Mourinho’nun sahneye koyduğu yeni bir oyunla açıldı. Mourinho, Rotterdam’daki ilk karşılaşmanın kırık aynasında gördüklerini unutmamış. O aynada, Feyenoord’un kas gücüne yenilen bir takım vardı. Bu yüzden iki taş oynattı satranç tahtasında. Nesyri’nin yanına İrfan Can değil Jhon Duran; sağ kanat bekte Oğuz Aydın değil Nelson Semedo. Kağıt üstünde aynı diziliş, ama ruhu değiştirilmiş bir düzen. Bu hamle, tıpkı şiddetli rüzgara karşı paltosunun düğmelerini ilikleyen bir adamın kararlılığı gibiydi: Rakibin fizik gücüne göğüs germek.

Rotterdam'da orta sahayı asfalt yapan Feyenoord presi, Mourinho’nun kafasında bir çentik açmıştı. Bu çentikten sızan fikir şuydu: “Önce açığı kapat, sonra bakarsın”. İki orta saha da bu disiplinin taş ustaları gibi, üçlü savunmanın önünde duvar ördü. Fred ve Amrabat, rakip yarı sahaya gitmekten çekinerek oynadı. Mourinho, merkezdeki yangını söndürmek için onları savunmanın önüne zincirlemişti. Topla az buluştular, daha çok gölge gibi gezdiler.

Duvar örüldü, ama bedeli vardı. İlk 25 dakikada topun ilacı, kanatlara ve forvetlerin boynuna yüklendi. İlk 25 dakika, Kadıköy çimlerinde hücum organizasyonu yerine uzun top........

© Nefes