Ortaokul servisimizde bizi hergün en az 15 dakika bekleten bir kız vardı. Adı Mihriban. Mihriban bir aile apartmanında babaannesinin alt katında oturuyordu. Babası vefat etmişti. Kardeşlerinin en büyüğüydü. Bizi her gün bekletmesi hariç her konuda uyumsuz da bir kızdı. Genelde servistekilerle tartışırdı. Bir gün Mihriban yine bizleri uzunca bekletince tüm servis onu uyarmaya karar verdik. Okula geç kalmamıza sebep olduğunu gayet makul bir uslupla anlattık. Mihriban hatasını kabul etmeyip çıkışınca servisteki bir arkadaşla tartıştı. Ertesi sabah evinin kapısında onun yerine bizi babanesi bekliyordu. Babane servise bindi ve “ Çocuklar tamam haklısınız ama Mihriban’ın babası yok. Dün çok üzülmüş söylediklerinize. Onu üzmeyin olur mu, zaten yetim” dedi.

Dün bir anne “Ahmet Mete kalbi delik doğduğu için ağlayınca tıkanıyordu. Eşim ve ailesi bu çocuk ağlamayacak diye beni hep uyardılar. Ben onu hiç ağlatmıyorum hocam. Okulda da idare ediliverse…” dediğinde üzerinden en az 20 yıl geçmiş olan bu servis hatıram aklıma geldi. Herkesin farklı bir bahanesi, açıklaması var olaylar üzerinde. Ama bir çocuğu üzmemek için göz yummalar, tölere etmeler sadece ona değil ilişki kurduğu herkese zarar ve ziyan........

© Mir'at Haber