Cumhuriyetin kuruluş yıllarında modern zamanların bir tutumu olarak devlet tarafından belli bir formatta topluma empoze edilen eğitim projesinin genelde İslam ülkelerinde ve Türkiye’de halk tarafından büyük bir kabul görmediğini bilmeyen yok. Çok partili hayata geçinceye kadar halk, “cahil kalma” pahasına çocuğunu, özellikle kız çocuklarını okullara göndermedi. Halkın eğitime katılmasının tarihi Türkiye’nin çok partili hayata geçmesiyle ve İmam Hatip okullarının açılmasıyla başlamıştır.

Sadece Türkiye’ye özgü olmak üzere ve yine yalnızca İmam Hatip okulları aracılığıyla ilk defa Müslüman bir ülkede halk eğitime katıldı; bazı aileler inanılmaz bir motivasyonla çocuğunu sadece bu okullara vermekle yetinmedi, bunun yanında -kısmen de olsa- eğitimin kaynak ve finansman sorununu çözmeyi de üzerine almış oldu. 1997 yılında 630 İmam Hatip okulu vardı, bugün bu sayı 4.500’e ulaşmış bulunmaktadır.

Bütün bunlar neyin göstergesi? Öküz altında buzağı aramanın manası yok. Hiç bir merkezi örgüt, parti veya kuruluşun yönlendirmesi olmaksızın halk kendi kıt imkanlarıyla okul yapıp devlete veriyor, çocuğunun bu okullarda okuması için devlete trilyonları bağışlıyor. Bu, halkın “eğitim tercihi”nden başka bir anlama gelmez. Halkın iradesini siyasete ve yönetime yansıtan her demokraside halkın tercihine saygı duymak demokratik hukuk devletinin ana görevleri arasında yer alır.

Bu anlamda İmam Hatip okulları ile demokrasi arasında yakından bir bağ var. Geçmişte bu okulların “halka rağmen” fonksiyonsuz hale getirilerek kapatılması, demokrasiye geri adım attırılmasıyla aynı şeydir. İster karşı olalım ister taraftar olalım, Türkiye’de İmam Hatip okulları çok partili demokratik sistemin göstergeleridir, hatta Türkiye’nin NATO’y daha doğrusu batı ittifakına üye kabul edilmesinin iki şartından biri “dini eğitimin serbest bırakılması”dır. İmam Hatip okullarının aldığı derin yara, demokrasinin yara almasıyla aynı anlama........

© Mir'at Haber