Yarım asra iki adım kalan ömrümün kırk yılı aşkın süresini okulda geçirdim. Öğrencilik, öğretmenlik derken şimdi de idareci olarak okulda yaşamaya ve dahi yaşlanmaya devam ediyorum.

Zor bir öğrencilik dönemi geçirdim. Bilimsel adıyla “konuşma bozukluğu” halk ağzıyla “kekeme” olduğum için öğrencilik hayatım zorluklarla doludur. Babamın memuriyetinden dolayı sürekli ilçe ve okul değişikliği yaptığım için her gittiğim okulda kendimi yeniden tanıtmam gerekiyordu. Benim için en büyük kâbuslardan biriydi tanışma faslı. Sıra bana gelene kadar avuçlarımın içi terler, huzursuz bacak sendromu yaşar, ismimi içimden sürekli tekrar ederdim. Sıra bana geldiğinde de ayağa kalkıp adımı bir çırpıda söylerdim. Abdulmutalip Koktaş. Öğretmen, anlamadım bir daha söyler misin dediğinde vay benim başıma diye iç geçirirdim. Haydi, söyle, söyleyebilirsen: Aaaabb-, -duuull, Abbbbduuu-llllmuuuu-taaaa-liiiip Kooo-ktaş... Bu yazdığımı okurken ne kadar zorlandığınızı tahmin edebiliyorum. Bir de benim bunu söylerken içinde bulunduğum durumu düşünün. Böyle bir kâbusun içinde geçen çocukluk ve gençlik dönemi...

Korku, heyecan ve panik anlarımda bir kat daha artardı kekemeliğim. “Kekeç” denilerek dalga geçildiğim arkadaş ortamlarını adisyona eklemiyorum bile. Bunu özellikle yaptığımı iddia edenler de olmadı değil.

Geceleri gözyaşlarımla ıslattığım yastığıma bir de Rabbime sığındım her zaman. O'nun her zaman yanımda ve........

© Milat