Dünyayı sevmeyenler çünkü insanı da sevmiyor, sevmeyi beceremiyor. Ve insan sevgisi kaybolunca insandan geriye hiçbir şey kalmıyor. Gerçek şu ki hayatın kalitesi tebessüm eden insan sayısıyla doğrudan ilgili… Her somurtuş hayatı biraz daha geriye itiyor. Her paylama insandan güven duygusunu biraz daha alıyor. Her çatık kaş kalbe giden iyi hücrelerin sayısını azaltıyor. Her tepeden bakış, insanın dikliğine yönelik sayısız tehdit barındırıyor. İçinde dünya sevgisinin de olduğu sevgiyi reddeden bütün yaklaşımlar insana ihanet ediyor, artık buna inanıyorum. Çakıl taşına sevgiyle bakmayanlar insanın ve dünyanın kemiklerini kırıyor; çiçeğe övgü düzmeyenler ruhu bakışlarıyla eziyor; rüzgarın sesinden keyif almayanlar barut kokusuna, biber gazına sığınıyor; sanatın diriltici etkisini tahfif edenler bilimin gazabından medet umuyor. Böylece büyüyor kötülükler, böylece yayılıyor huzursuzluk, dünya böylece talan edilmiş bahçelere dönüşüyor.

Bir kez daha yineleyelim: İyi insanların çoğu hayattan keyif alanlardan çıkıyor. Daha başka bir ifadeyle hayatı sevenler insanı da seviyor. Kendiyle barışık olanlar dünyayla da, dünyayla barışık olanlar insanla da iyi geçiniyor. Mesele şu ki insan sevgisinin dünya sevgisiyle muhakkak bir ilgisi var ve dünya sevilmeden insan sevilmiyor. Burada elbette dünyayı sevmek yaşamayı fetişleştirmek, ona azgın bir tutkuyla bağlanmak değildir. Sevginin kendi içeriğinde olduğu gibi ona yakından bakmak, her bakıştan yeni anlamlar çıkarmak, ona dokunmak, onu olması gerektiği kadarıyla içine almak, kanına karıştırmak, parçası addetmek... Sevginin yolu anlamaktan geçtiği için aslında bir bakıma onu tam da onun talepleri doğrultusunda sevmek. Ne fazla ne eksik değil.

İyilik güzelleştiriyor, kötülük çirkinleştiriyor. İyilik tamir ediyor, kötülük bozuyor. İyiliğin sevgiyle kötülüğün nefretle, en azından sevgisizlikle ilgilisi var.........

© Milat