Nefret, buzdağının sadece suyun üzerindeki tepeciktir. Asıl dehşet, suyun altında, akıl sır ermez derinliklerde gizlenen o devasa kütledir: Korku. Çoğu insan nefreti öfkeyle, ön yargıyla açıklar. Oysa bunlar, fırtınanın sadece yüzeydeki köpükleridir. Asıl mesele, derindeki o ilkel korkuyla, kendine benzemeyenle, "öteki" ile başa çıkmaktaki o derin acziyettir.

İnsan, kendi içindeki bu acziyetle yüzleşme cesaretini gösteremediğinde, en korkunç silaha sarılır: Hikayelere. Korkusunu bir maske gibi örtecek, zulmünü meşrulaştıracak hikayeler uydurur. Kendisine benzemeyeni aşağılamak, onu ahlaksız, tehlikeli, hatta insan-altı bir varlık olarak yaftalamak için asırlardır fısıldanan masalları yeniden kuşanır. Bu yaftalar, korkuyla beslenen birer silaha dönüşür ve o silahlarla kurulan kurumsal yapılar ırkçılık gibi, ayrımcılık gibi nefreti normalleştirir, ona sosyal bir ruhsat verir. Zulmün ilk adımı, zalimin kendi korkaklığını bir başkasının onuruna basarak gizleme arzusudur.

Tarih, bu acı mekanizmanın en kanlı sahnesine Nazi Almanya'sında tanıklık etmiştir. Bir........

© Milat