Bir sabah uyandığınızda cebinize her gün 86.400 altın sikke konduğunu düşünün. Bu sikkeleri harcamak zorundasınız çünkü ertesi gün hepsi yok oluyor. İşte zaman tam da bu… Sonsuz sandığımız ama her saniyesi kum saatinden kayıp giden bir hazine. Dünya Sağlık Örgütü’nün 2024 raporuna göre insanlık bu hazineyi stresle tüketerek kendini hasta ediyor. Tokyo’daki bir ofiste sabahın erken saatlerinde ekrana kilitlenen bir çalışan, New York’ta gece yarısı proje teslimi için ter döken bir tasarımcı, İstanbul’da trafikte kaybolan bir girişimci… Hepsi aynı gerçeğe koşuyor kelime tılsıncısı Margaret Atwood’un dediği gibi “Zaman bir illüzyondur ama açlığı gerçektir” ve bu açlık modern insanı adeta bir tükenmişlik makinesine dönüştürüyor.

Zamanı “yönetmek” için koştururken aslında kendimizi yönetimsiz bırakıyoruz. Sabah alarmıyla başlayan toplantı hatırlatıcılarıyla devam eden gece yarısı e-postalarıyla biten bir maraton… Bu çılgın tempoda Japonya’da karoshi yani “aşırı çalışmaya bağlı ölüm” vakaları son on yılda ' arttı. Japon Çalışma Bakanlığı’nın 2023 verileri, her yıl binlerce insanın bu sessiz salgınla mücadele ettiğini gösteriyor. Peki İtalya’nın sakin şehir kasabaları neden trafik ışığı kullanmıyor? Çünkü orada zaman, insanın nefes alışına ayak uyduruyor. Toskana’da bir kasaba meydanında oturup kahvenizi yudumlarken saatlerin nasıl eriyip gittiğini anlamıyorsunuz. Taş döşeli sokaklarda çocukların........

© Milat