Bir zamanlar sokaklar çocuk sesleriyle canlanırdı. Misketlerin tıkırtısı, seksek çizgilerinde patlayan kahkahalar, saklambaçta "Saklanmayan ebe!" diye haykıran neşeli çığlıklar… Şimdiyse o sokaklar sessiz. Betonun soğukluğuna hapsolan bu neşe, yerini ekranların parlak ışıklarına bıraktı. Çocukluğun toprak kokan dünyası artık Wi-Fi sinyalleriyle titreşiyor. Peki bu değişim yalnızca oyunları mı dönüştürüyor yoksa çocukların birbirine dokunan ellerini de sanal bir uzaklığa mı hapsediyor?

Nostaljiyi bir kenara bırakalım teknoloji kaçınılmaz bir gerçek. 80’lerde sokakta top peşinde koşan çocuklar 2000’lerde ellerine Game Boy’ları aldı bugünse tablet ekranlarında yepyeni dünyalar kuruyorlar. Ama değişen sadece oyunlar değil. Mahalle kültürünün bir parçası olan saklambaç veya yakan top yerini ekran başında tek başına oynanan oyunlara bıraktı. UNICEF’in geçen yıl paylaştığı bir rapora göre Türkiye’de 8-12 yaş arası çocukların g’si günde en az 3 saatini dijital oyunlarla geçiriyor. Bu oran 10 yıl önce sadece ’di. Peki bu hızlı geçiş çocukların gözlerindeki "oyun"........

© Milat