Masada iki fincan. Gece boyu uykusuz kalmış bir zihinle, sabaha karşı kalemi arayan bir elin birbiriyle buluştuğu an; dışarıda, camın arkasında bir keder sarkıyor göğsüne: Gazze’den yükselen dumanlar, yeni demlenen bir öfke gibi yayılıyor odanın duvarlarına. Kapıdan içeri sızan kahve kokusu gibi, haberlere sızan acı; ne kadar taze, ne kadar yakıcı. Uyandığınızda dünyanın tadı acılaşıyor, fark ediyorsunuz: İsrail barışı hiçe sayıp Gazze’yi vurmaya devam ediyor. Ve insan, bir çekirdek gibi göğsüne sakladığı umutla tutunmaya çalışıyor yaşama.

Kahve çekirdeği taze ise, düşünce berrak olur derler. Oysa son günlerde, dünyanın düşüncesi kadar çekirdeği de kavrulmuş, acısı damağa yapışmış durumda. Veriler suskun değil: Her yeni bombardımanın ardından kayıt altına alınan yıkım, uluslararası ajansların saat başı geçen ölüm miktarı; rakamlar kuru, gerçek ise iri bir taş gibi kalbin ortasına yerleşiyor.

Dünyanın diplomasi dili, çoğu zaman acıyı sayılarla........

© Milat