Karanlık bir denizde, devasa ve isimsiz dalgalarla boğuşan bir kaptan hayal edin. Elinde babasından, babasına da kendi babasından miras kalmış, her bir oyuğu ve çizgisi ezberlenmiş meşin bir harita var. O harita, bilinen rüzgârları, tanıdık akıntıları ve güvenli limanları gösteren bir bilgelik abidesiydi. Fakat denizin kendisi değişmişti. Akıntılar artık haritadaki yönlere itaat etmiyor, rüzgârlar daha önce hiç duyulmamış bir lisanla uğulduyor ve yıldızlar dahi sanki yer değiştirmiş gibi yabancı bakıyordu. Kaptanın elindeki o kıymetli harita, anılarıyla değerli bir antika olmaktan öteye geçemiyordu artık; çünkü deniz, eski kurallarla seyir yapılamayacak yeni bir denize dönüşmüştü.

Bugün bizler, o kaptan gibi, zihnimizin asırlık haritalarıyla daha önce hiç görmediğimiz bir denizde yol almaya çalışıyoruz. Bu seyrüseferin kendisi, bitmeyen bir anlam arayışı ve sürekli yeni yollar keşfetme mecburiyetidir; çünkü eski patikalar artık güvenli limanlara çıkmamaktadır. İçimizdeki düşünme, karar verme ve anlamlandırma mekanizmaları, yani zihnimizin o kadim "işletim sistemi," artık var olmayan bir dünyanın sükûneti ve öngörülebilirliği için tasarlanmıştı. Oysa yaşadığımız çağ, her an yeni bir girdap üreten, lineer aklın alçak uçuşlarını alaya alan, üstel bir hızla köpüren bir okyanus. Bu okyanusun derinliklerinde ise bizim sezgilerimizle kavramakta zorlandığımız, görünmez ve matematiksel bir ahenkle işleyen devasa sistemler yatıyor. Bizler yüzeydeki köpüklere, anlık........

© Milat