“Su aktıkça kirlenir” derler ya, bazen düşünüyorum: Acaba biz insanlar da öyle miyiz? Çocukken tertemiz doğuyoruz; kalbimizde ne kin var ne öfke. Sonra büyüdükçe çevremizden aldıklarımızla, duyduklarımızla, gördüklerimizle bir şekilde bulanıyoruz. Bir bakıyorsun, suyun berraklığını korumak yerine, çamurlu bir dereye dönmüşüz.

Ama mesele şu: Kirlenmek kaçınılmaz mı, yoksa temiz kalmak da mümkün mü?

Bugün sokakta yürürken yere atılmış bir çöp gördüğümüzde sadece çevre mi kirleniyor? Hayır. Aynı zamanda düşünce dünyamızda da bir çöküş oluyor. Çünkü “nasıl olsa herkes yapıyor” diyerek biz de benzer şeylere göz yumuyoruz. Ya da trafikte kavga eden iki insanı düşün. Çocuk arka koltukta oturuyor, babasının öfkesini, annesinin sabırsızlığını seyrediyor. O küçük çocuk için suyun berraklığı işte orada bulanıyor.

Aslında aile dediğimiz yer çok kritik. Ev, bir........

© Milat