Dün akşam Ruşen Çakır’ın “Said Nursi’yi Sevmek Suç mu?” başlıklı son videosunu dinledim. Çakır’ın diyaloğa çağırmasını önemsiyorum. Aynı ülkenin farklı kesimlerinden insanları olarak birbirlerimizi pek tanımadığımıza sonuna kadar katılıyorum. Fakat bu sadece sol için değil, sağ için de geçerli. Hatta birçok akademik meslek alanında da durum farklı değildir.
Fakat saymak ve sevmek gibi kavramların içeriğinin doldurulması gerektiği kanaatindeyim. Said Nursi’nin mücadeleci ruhu onu tek başına saygın ve “değerli” yapmıyor. İnandığı için düşünceleri uğruna tüm eziyet ve acılara katlanarak, bedel ödeyerek mücadele etmiş olması, evet, onun samimi ve hakiki bir şahsiyet olduğunu gösterebilir. Düşüncelerini özgürce ifade edememiş olması, gerçekten ülkemizin ayıbıdır. Cumhuriyet her bakımdan özgürlüğün garantisi olmalıdır. Düşünce özgürlüğü, düşüncelerin kamuoyunda özgürce tartışılmasını ve eleştirilmesini şart koşar. Düşünceleri engellemek veya yasaklamak onların tartışılmasını hiçbir zaman engelleyemez. Bunu ülkemizin yüz yıllık kısa tarihi gösteriyor. Fakat diğer taraftan çağımız düşüncelerin özgürce tartışılabildiği bir çağ olmadığını da hatırlamak gerekiyor. Sayısız çıkar grupları düşünceleri kendileri için araçsallaştırıp kötüye kullanabiliyor. Düşünceler bugün çıkar kavgalarından, güç ve iktidar savaşlarından azade bir mekân ve zamanda vuku bulmuyor. Bunu da hatırlamak gerekir.

Fakat diğer taraftan Said Nursi’nin nasıl bir düşünme tarzıyla iş gördüğünü de açıkça belirtmek gerekir. Said Nursi’nin düşünme tarzı son derece sorunludur, temellendirilmiş sistematik bir düşünme tarzı değildir. Nursi görüşlerini açıklarken hâlâ farklı........

© Medyascope