Νικήσαμε! Επισήμως. Μετά από χρόνια υπόγειων υπερωριών, δεύτερων δουλειών και τρίτων ταυτοτήτων, το ελληνικό κράτος αποφάσισε να αναγνωρίσει επιτέλους τον ηρωισμό μας και πλέον μπορούμε να δουλεύουμε 13 ώρες τη μέρα. Νόμιμα. Με ένσημα. Με τη βούλα. Με τη σφραγίδα του νόμου και της προόδου. Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.

Κάποτε μιλούσαμε για 8ωρο, για δικαίωμα στην ξεκούραση, στην οικογένεια, στη ζωή. Τώρα μιλάμε για «ευελιξία». Για την ευκαιρία να δουλεύεις λίγο παραπάνω, «αν το επιθυμείς». Για την ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι τον εαυτό σου χωρίς καν να κρύβεσαι. Γιατί, όπως θα σου πουν, «κανείς δεν σε αναγκάζει». Απλώς ο μισθός με τα 800€ σε κοιτάει ειρωνικά κάθε μήνα και σου υπενθυμίζει πως θα περισσέψει λίγος μήνας στο τέλος του μισθού. Κι έτσι, ανάμεσα σε λογαριασμούς, παιδικούς σταθμούς και σουπερμάρκετ με νέες, ανανεωμένες τιμές, επιλέγεις «ελεύθερα» να δουλεύεις 13 ώρες.

Αν κάποιος αξίζει μετάλλιο γι’ αυτή τη νίκη, είναι η γενιά των 35 , όσοι μπήκαμε στην αγορά εργασίας με τα απομεινάρια της κρίσης του 2008 και μεγαλώσαμε με το σύνθημα «δουλέψτε σκληρά και θα ανταμειφθείτε». Αντ’ αυτού, με τα πτυχία για διακόσμηση, τα μεταπτυχιακά να έρχονται κι ένα Excel με έξοδα που δεν βγαίνουν ποτέ, πήραμε και μπλοκάκια. Η γενιά που ζει ανάμεσα σε «πληρωμές υπό αναμονή» και «υπερωρίες υπό υπόσχεση».

Ε, πλέον αυτό είναι και νόμιμο. Η κυβέρνηση έρχεται να νομιμοποιήσει τη φτώχεια και να τη βαφτίσει «προσαρμοστικότητα». «Αν κάποιος θέλει να δουλέψει παραπάνω, γιατί να μην μπορεί;» Γιατί ίσως, αγαπητέ νομοθέτη, δεν το θέλει. Ίσως το χρειάζεται. Και το να χρειάζεσαι κάτι δεν είναι ελευθερία· είναι εξαναγκασμός με γραβάτα. Παλιά το λέγανε «δουλειές του ποδαριού». Τώρα το λέμε «πολυεπαγγελματικότητα». Έχει κι ωραίο ήχο, πιο ευρωπαϊκό.

Ξυπνάς στις 7, φεύγεις στις 8,........

© Kouti Pandoras