Το ενδιαφέρον στα ευρήματα που προσκομίζουν οι δημοσκόποι δεν βρίσκεται στο παιχνίδι των ποσοστών – που δεν είναι και το καλύτερό τους.

Είναι ότι σε συνθήκες που μπορεί να οδηγούν σε δραματική επανάληψη των εκλογικών αποτελεσμάτων του Μαΐου του 2012, το συμπέρασμα είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντέχει.

Ακόμη και όταν χαμηλώνει ο πήχης του και μεγαλώνουν οι αποστάσεις από το αμαρτωλό δισκοπότηρο της αυτοδυναμίας, υπερέχει συντριπτικά των βασικών αντίπαλων του.

Πρώτα για δυο λόγους, που ο ένας περιέχει τον άλλον: Την ισχυρή παραταξιακή συνείδηση στη βάση της ΝΔ και την πλήρη επικράτηση του ιδίου στην κομματική συσπείρωση.

Ελέγχει τα πάντα, ακόμη και την… ίδρυση του κόμματος! Ως γνήσιο υποσύνολο του ελέγχου που ασκεί κάθε μέγεθος της χώρας: Κράτος, Βουλή, Δικαιοσύνη, θεσμοί, ενημέρωση, ροή του χρήματος…

Ως δεύτερος λόγος αναφέρεται από πολλούς ο περίφημος κατακερματισμός της αντιπολίτευσης. Παρ’ ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει ορισμένο μέγεθος για να κατακερματιστεί. Απλώς δεν μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικά «μαγαζιά».

Όπως άλλωστε και η κυβερνώσα ομάδα συνδέονται με ισχυρούς του χρήματος και της ενημέρωσης που ορίζουν και τις εύλογες τους.

Πότε ως αντιπάλων και πότε ως… συμπληρωματικών μεγεθών της κυβέρνησης.

Τα αντιπολιτευτικά σχήματα αποτελούνται από μετριότητες της πολιτικής, ηγέτες της μιας χρήσης και αμοιβάδες της κάποτε κραταιής Δημοκρατικής παράταξης. Τις δυνάμεις της οποίας μετά το 1974 συγκέντρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, τις διατήρησε χαλαρά ο Σημίτης και οι επόμενοι τις διασκόρπισαν.

Ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε να τις επανασυσπειρώσει στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της ψευδούς θεωρίας κατά την οποία τα ποσοστά του 2015 ήταν «πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση και του 2019 «λευκή επιταγή» στον ίδιο.

Το σημερινό σκηνικό είναι αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών του 2024, που αποδυνάμωσε τις ηγεσίες των τριών πρώτων κομμάτων επειδή απέτυχαν να πλησιάσουν τους εκλογικούς τους στόχους.

Παρ’ ότι αποδείχθηκε ότι η προσωπική επικράτηση του Μητσοτάκη τον προηγούμενο χρόνο στις εθνικές εκλογές, ήταν πλαστή: Προέκυψε περισσότερο ως αποδοκιμασία προς τον Τσίπρα, παρά ως απήχησή του ιδίου στην κοινωνία.

Σήμερα ως Πρωθυπουργός, με τη δημοσκοπική εμπιστοσύνη – στην πολιτική του και στον ίδιο – σε ύψος χαμηλότερο των δυο τρίτων των εκλογών του 2023, διατηρεί την ηγεμονία επειδή το χαμηλό επίπεδο αποδοχής του συγκρίνεται με τα ακόμη χαμηλότερα των άλλων.

Κατά κάποιο τρόπο η χώρα διαμορφώνει ένα ρεκόρ, περίεργο για τον κοινοβουλευτισμό: Σε δυο διαδοχικές περιόδους η αντιπολίτευση χάνει περισσότερα από την κυβέρνηση.

Όσο αυτό συνεχίζεται, η επιδίωξη Μητσοτάκη για τρίτη πρωθυπουργική θητεία – χωρίς αυτοδυναμία, αλλά με συγκολλήσεις και εξανδραποδισμούς εκατέρωθεν – δεν είναι ανέφικτη.

Διαθέτει ισχυρά........

© Kouti Pandoras